Opnieuw de handschoen opgenomen!

Zondag laatstleden was het weer zover en heb ik de handschoen (lees loopschoen) weer opgenomen.

Oostende was de uitgelezen plaats omwille van historisch perspectief en omwille van lekker ver van huis. Valt het tegen weinig kans op herkenning. Het historisch perspectief moet je lezen als eerste ervaring met afzien buiten de schoolse activiteiten.

Als afstand had ik voor de start to run versie gekozen - in het achterhoofd mijn ongebreidelde training in ogenschouw genomen - en liet ik de 10 km voor de iets meer beproefde of eerder wat knettergekke loper. Zoals gebruikelijk was mijn spartaanse trainingsregime amper verteerd of daar kwam de wedstrijd al aan. Welgeteld 1 schuchtere poging had ik vijf dagen voordien achter de kiezen. Het gevolg was enkele dagen stramheid bij de onderste ledenmaten en een ietwat ongeruste trainer. Niet forceren was de boodschap, die ik bij deze zeer ter harte nam.

De wedstrijddag zelf dan: Amper deftig voormiddag toog ik naar het plaatselijk NMBS-kantoor voorzien van de nodige documenten om eenvoudig en snel ter plaatse te zijn. In Oostende aangekomen was direct 1 ding duidelijk. Ze zaten niet op ons te wachten. Weinig richtingaanwijzers om ons te sturen naar de kleedkamers of start van de wedstrijd. De massa kwam duidelijk voor de andere activiteiten: De zee en het weer speelden duidelijk ook mee.

Via een tussenstop bij het lokaal VVV-lokaal kon ik mij in de juiste richting begeven. Eens ter plekke viel de organisatie reuze mee. Een gigantische sporthal omgetoverd met bewaarplaats/kleedkamers en douches. De pret kon nog niet op.

Het lopen zelf dan: Na de gebruikelijk opwarming (wat Jane Fonda gedoe op een podium ) en voor mij wat wiebelen van links naar rechts was het zover. Eerste gedacht - sh*t mijne hartslagmeter vergeten - amai 't is warm en vervolgens op pad met voor mij de plaatselijke jeugdafdeling ropeskipping uit Oudenburg.

De eertse kilometers liepen als een trein (zou het dan toch aan de voorbereiding kunnen liggen) maar vanaf het keerpunt toen we de dijk op moesten leken de laatste loodjes aan te breken. Kilometerpunt 3 heb ik totaal niet beseft en pas na 4 hoopte ik op verlossing. De talrijke aaanmoedigingen vielen duidelijk niet in dovemansoren want idereen snelde plotseling voorbij mij. Had ik mij overschat? Was de voorbereiding te zwaar geweest? Wie zal en kan het zeggen? De kreet nog 150 meter gaf me wat moed maar eerlijkheidshalve moet ik melden dat de spreker niet echt duidelijk stelde tot welk punt want op het voorzien punt stond niet het woord Finish vermeld. Enkele hectometers verder kwam er een einde aan het lijden. De eindtijd was 30 minuten en 36 seconden. Over de eindstreep gekomen werd ik als een winnaar ontvangen. De scanner van dienst trok me de laatste centimeters vooruit en de prijzen waren niet te overzien: Een banaan, een AA-drankje, een fles O2-water met peach-smaak, een medaille, een alpro soya-drankje en enkele folders. Wat verder kwam dan de hele sponsorkaravaan waarbij een wokhapje echt wel smaakte. Minpuntje was de stand van ING waar je een tas kreeg, deze stond wel bijna als allerlaatste in de rij.

Moe maar voldaan kon ik huiswaarts keren op zoek naar een betere conditie.